door ·Geen reacties

Nu de Eerste Kamer zich buigt over het wetsvoorstel van D’66 Kamerlid Pia Dijkstra verschijnen ook in christelijk Nederland allerlei reacties. Voor en tegenstanders van de wet manifesteren zich. Rentmeesterschap en naaste liefde zijn hierbij begrepen die veelvuldig gebruikt worden. Om niet in herhaling te vallen wil ik een andere insteek maken. Namelijk vanuit #MeToo.

In oktober 2017 ging de hashtag, die al in 2006 bedacht is, viral. Aanleiding is het seksueel misbruik van vrouwen door mannen in machtsposities. Het moet afgelopen zijn met seksuele intimidatie en aanranding en wie zijn handen niet kan thuis houden die wordt openlijk beschuldigd. De hashtag #MeToo laat duidelijk zien dat je van een ander en in het bijzonder van de intieme delen van het vrouwelijke lichaam afblijft. Alleen wanneer een vrouw zonder dwang nadrukkelijk toestemming geeft, mag een man zijn hand uitstrekken naar haar geslachtsorganen.

Het principe is helder. Nee is nee, maar geen nee betekent geen ja.

 

Laten we dit principe nu eens toepassen op orgaandonatie. Wie in het donorregister aangegeven heeft dat de organen na het overlijden niet beschikbaar zijn voor transplantatie heeft duidelijk nee gezegd en nee is nee. Maar is het juist om een ja te veronderstellen wanneer iemand geen nee heeft gezegd? Dit gaat in tegen het principe dat we tegengekomen zijn bij #MeToo. Geen nee betekent geen ja.

 

Het lijkt mij dat er alles aangedaan mag worden om mensen te stimuleren om de organen na het overlijden beschikbaar te stellen voor transplantatie. Maar wanneer iemand dit niet heeft aangegeven in het donorregister is het ongepast om een ja te veronderstellen.

Handen af van ieder orgaan zonder uitdrukkelijke toestemming van de persoon zelf of bij orgaantransplantatie van de nabestaanden.

door ·Geen reacties

In de RKK was er de commissie Deetman. Velen. Zeer velen deden bij hem beklag over seksueel ontoelaatbaar gedraag in de kerk. De kerk kwam zelfs bekend te staan als een plaats waar seksueel overschrijdend gedrag plaats vond. Inmiddels weten we beter. In de filmwereld, de modewereld, de sportwereld, de mediawereld, de politiek, de onderwijswereld, de kinderopvang, het uitgaansleven etc. Overal vindt seksueel ongewenst gedrag plaats. De maatschappij is er van doordrongen. Heel de samenleving is pervers. De hashtag #MeToo heeft dit wel duidelijk gemaakt.

Wat ook duidelijk is geworden is dat er onduidelijkheid is over wat wel toelaatbaar en gepast is en de grens niet overschrijdt.

In de later verwijderde  tweet van mr Pieter van Vollenhoven wordt deze vraag gesteld.  Uit het tv-programma ‘verkracht of niet’‘ blijkt ook dat mensen dezelfde situatie verschillend beoordelen. Wat voor de een ontoelaatbaar is vindt een ander blijkbaar kunnen. Het laat zien dat we niet in staat zijn om an te voelen hoe een ander zich er toe verhoudt. De eigen seksuele focus bepaald hoe ver we gaan en niet de grens die de ander heeft getrokken. Dat is laakbaar.

 

Het doet mij denken aan wat kinderen al op de basisschool wordt geleerd. Nee is nee. Misschien kan stichting Sire hier eens een reclamespot overmaken. Het heeft vooral te maken met respect voor de medemens. In veel gevallen respect voor vrouwen. Nu duurde het met het algemeen kiesrecht twee jaar voordat ook vrouwen actief stemrecht kregen. Hopelijk vindt de samenleving respect voor elkaar eerder belangrijk