Nu de Eerste Kamer zich buigt over het wetsvoorstel van D’66 Kamerlid Pia Dijkstra verschijnen ook in christelijk Nederland allerlei reacties. Voor en tegenstanders van de wet manifesteren zich. Rentmeesterschap en naaste liefde zijn hierbij begrepen die veelvuldig gebruikt worden. Om niet in herhaling te vallen wil ik een andere insteek maken. Namelijk vanuit #MeToo.

In oktober 2017 ging de hashtag, die al in 2006 bedacht is, viral. Aanleiding is het seksueel misbruik van vrouwen door mannen in machtsposities. Het moet afgelopen zijn met seksuele intimidatie en aanranding en wie zijn handen niet kan thuis houden die wordt openlijk beschuldigd. De hashtag #MeToo laat duidelijk zien dat je van een ander en in het bijzonder van de intieme delen van het vrouwelijke lichaam afblijft. Alleen wanneer een vrouw zonder dwang nadrukkelijk toestemming geeft, mag een man zijn hand uitstrekken naar haar geslachtsorganen.

Het principe is helder. Nee is nee, maar geen nee betekent geen ja.

 

Laten we dit principe nu eens toepassen op orgaandonatie. Wie in het donorregister aangegeven heeft dat de organen na het overlijden niet beschikbaar zijn voor transplantatie heeft duidelijk nee gezegd en nee is nee. Maar is het juist om een ja te veronderstellen wanneer iemand geen nee heeft gezegd? Dit gaat in tegen het principe dat we tegengekomen zijn bij #MeToo. Geen nee betekent geen ja.

 

Het lijkt mij dat er alles aangedaan mag worden om mensen te stimuleren om de organen na het overlijden beschikbaar te stellen voor transplantatie. Maar wanneer iemand dit niet heeft aangegeven in het donorregister is het ongepast om een ja te veronderstellen.

Handen af van ieder orgaan zonder uitdrukkelijke toestemming van de persoon zelf of bij orgaantransplantatie van de nabestaanden.