door ·Geen reacties

Vele woorden zijn al gewijd aan het coronavirus. Hoe er mee om te gaan? Hoe het te duiden? Nieuwe woorden zijn aan de Nederlandse vocabulaire toegevoegd, zoals anderhalvemetersamenleving en coronacrisis. Discussies laaien op over de waarde van de mens en die van de economie. Voorzichtig wordt er gesproken over de tijd na het coronatijdperk.

Op theologisch gebied klinken woorden als ‘straf van God’, ‘gevolg van de zondeval’, ‘gevolg van menselijk handelen’, ‘niet duiden, maar klagen’, ‘oproep tot bekering’. Het laatste deed mij denken aan woorden die in bepaalde kringen boven een rouwkaart gezet worden. “De Heere heilige deze roepstem aan ons aller hart”. Dit bracht mij ertoe om op een andere manier naar de huidige tijd te kijken. We komen als Nederlandse samenleving uit een glorieuze tijd. Misschien wel een soort gouden eeuw. Alles was mogelijk en bereikbaar. Je kunt wat je wilt. De mogelijkheden zijn onbegrensd. Maar ineens is alles niet meer mogelijk en bereikbaar. Niet alles wat je wil kan. Er worden grenzen gesteld.

Dit doet wat met de mens. Terwijl de mens zich machtig waande en het leven onder controle had, maakt een onzichtbaar virus aan alle illusies een eind. De machtige mens wordt machteloos en dreigt de controle te verliezen. Het leven is niet meer als hiervoor en de vraag is of het wel weer wordt zoals het was. Dit brengt allerlei gedachten en gevoelens los bij de mens en ik meen dat het goed is wanneer we ten volle beseffen dat we als samenleving een rouwproces doorgaan. Dit proces wil ik hieronder beschrijven en verder uitwerken.

Het rouwproces wordt veelal opgedeeld in verschillende fases. Hierbij geldt dat niet iedereen altijd elke fase doorlopen moet hebben en ook dat niet elke fase even lang duurt. Elisabeth Kübler-Ross spreekt over 5 fases. Maar door anderen wordt ook uitgegaan van vier of zes fases. De indeling die zij hanteert is als volgt:

  • Ontkenning
  • Woede
  • Marchanderen
  • Verdriet en depressie
  • Aanvaarding

Ontkenning

In het licht van het coronavirus is de eerste fase uitermate herkenbaar. In het begin vooral door de ontkenning dat het een groot probleem is of zal worden. Het niet onder ogen willen en kunnen zien, dat ook de Nederlandse samenleving hevig ontwricht zal raken, zoals gebeurt is in Wuhan en in Lombardije.

Ontkenning kwamen en komen we ook volop tegen bij mensen die niet onder de indruk zijn van het coronavirus. Maatregelen vinden zij maar overbodig. Elkaar ontmoeten en begroeten, waarom zou je dat beboetten?

Deze fase herken ik geheel bij mezelf. Alle informatie kwam niet binnen. Kon ik het niet aan? Het idee dat het allemaal wel mee zou vallen en dat alle maatregelen maar overbodig waren, was sterk. Langzaam, heel langzaam drong het door. Regelmatig heb ik gezegd, dat ik de #frontberichten heel hard nodig heb om de impact van het virus te beseffen. Inmiddels is het bij mij ten volle doorgedrongen. Maar het is gerust mogelijk dat anderen in deze fase blijven hangen en de ernst van het coronavirus blijven ontkennen.

Op kerkelijk gebied zien we het ontkennen terug in het door laten gaan van kerkdiensten. Wel of niet met de gedachte dat God zal beschermen tegen de verderfelijke pest. Ook zien we het in de duiding van het coronavirus als een straf van God vanwege zondige gedragingen. Dan leeft het idee dat alleen anderen geraakt zullen worden. Bij de aidsepidemie kon men zich hier nog achter verschuilen. Maar dat het coronavirus iedereen kan raken, zal door geen enkele gelovige meer ontkent mogen worden. Deze fase zal heel kerkelijk Nederland gepasseerd moeten zijn.

Woede

Een tweede fase in het rouwproces is die van de woede. Woede steekt in het licht van het rouwproces de kop op wanneer zelf of een geliefde besmet is geraakt met het coronavirus of dat de angst leeft, dat dit gebeurt. In het begin van de coronacrisis is de woede duidelijk aanwezig bij hen bij wie de ernst van het hele gebeuren doorgedrongen was. Woede dat dit kon gebeuren in Wuhan. Of het nu met een markt of een laboratorium te maken had of met allebei. Woede dat de overheid en het RIVM niet eerder maatregelen getroffen hebben, maar het op z’n beloop lieten. Woede dat evenementen, bijeenkomsten en kerkdiensten doorgingen. Woedend op hen die op dat moment niet doordrongen waren van de ernst van de situatie.

Deze woede is zichtbaar geworden richting hen die door zijn gegaan met het houden van kerkdiensten, maar was er ook andersom. Woedend op hen die terechtwezen. Want was het kerkgebouw niet vele malen groter dan de plaatselijke supermarkt en ze mochten er toch met 30 mensen in.

Persoonlijk hoorde ik niet bij de koplopers in het onderkennen van de situatie. De woede begreep ik eerst ook niet en vond ik maar overdreven. Mede omdat ik de angst niet kende en niet de ervaring had van besmetting door geliefden. Toen de ernst van het coronavirus bij mij doordrong werd de geuite woede begrijpelijker. Vanaf toen kende ik de woede richting hen die zich niets van de maatregelen aantrokken. Hoe haal je het in je stomme kop om in deze situatie door te gaan met ………… Vult u maar in.

De woede is een fase in het rouwproces. Een fase die niet in stand gehouden moet worden. De pijn die onder de woede ligt zal wel benoemd behoren te worden. De pijn van hen die direct te maken hebben met de gevolgen van het coronavirus. Doordat ze zelf besmet zijn geraakt en ernstige gevolgen er van ondervinden of doordat ze werkend op een ic-afdeling met eigen ogen gezien hebben wat het virus kan aanrichten. Dood en verderf. Deze pijn moet niet verdrongen worden, maar uitgesproken worden. Iets dat in ieder geval door de #frontberichten kan gebeuren.

Marchanderen

Achter het marchanderen ligt de machteloosheid om de zaken weer te herstellen naar de oude situatie of de situatie naar de hand te zetten. Dit maakt dat mensen bewust of onbewust, rationeel of irrationeel gaan polderen. Als ik me houd aan de anderhalvemetersamenleving, dan mag ik toch wel bij mijn moeder op bezoek in het verzorgingstehuis. Wanneer ik meerdere keren per dag 20 seconden lang mijn handen was, dan kunnen de kleinkinderen toch wel op bezoek komen. In deze fase is de ernst van de situatie helder, maar de alles veranderende doorwerking van het gebeuren niet. In deze situatie wil de rouwende mens onderhandelen, want erkennen en accepteren is nog lang niet aan de orde. Zover is de weg van het rouwproces nog niet bewandeld.

In eerder genoemde voorbeelden zien we vormen van marchanderen. We komen het ook tegen bij hen die onder het mom van de economie scholen en bedrijven weer willen openen. Er wordt onderhandelt en in veel gevallen zijn de ouderen en de zwakkeren in de samenleving het wisselgeld. “Wanneer wij hen isoleren, dan kan de rest van de samenleving toch wel weer gewoon opgestart worden”. De ontkenningsfase en de woede is voorbij en er wordt geprobeerd weer grip op alles te krijgen, voordat de grip op het eigen leven wordt kwijtgeraakt. Het marchanderen is hiermee een vorm van zelfbehoud. De angst om op de een af andere manier er aan onder door te gaan. Zo wordt van alles gewogen om het gewaardeerde leven dat er was weer voort gang te laten vinden.

Binnen de kerk zal er voor deze fase opgepast moeten worden. Het marchanderen ligt voor de hand. Natuurlijk met de al eerder genoemde mogelijk om met 30 mensen in een kerk aanwezig te zijn, maar ook op andere terreinen. We zijn vaak erg creatief om allerlei zaken te bedenken, zodat het oude leven toch op de een of andere manier doorgang kan vinden. We willen vasthouden aan wat was en niet aanvaarden dat de tijden veranderd zijn. Het is allemaal heel begrijpelijk. Gewoon willen doen wat we gewoon waren. Dat past ons het beste. Dan staan we aan de lopende band van het kerkelijk leven en weten we precies wat er gebeurt en wat er van ons verwacht wordt. Dus wanneer we de kerkelijke lopende band in gang kunnen houden, dan is het goed en dan kan later alles weer precies verlopen zoals we in de kerk gewend waren.

Ik herken dit alles in de talloze discussies over online avondmaal vieren en online dopen. Creatieve geesten die wegen zoeken om het bij het oude te houden in een iets andere situatie. Als de predikant de doopformule laat klinken, dan kan toch een ouder dopen. Wanneer de predikant de instellingswoorden uitspreekt dan kan toch thuis brood en wijn gedeeld worden. Maar al met al is het marchanderen en een onderdeel van het rouwproces. Er zal een bewustwording op gang moeten komen, dat men oude wijn in oude zakken doet en nieuwe wijn in nieuwe zakken. De tijden zijn veranderd. Maar dit moet wel eerst binnenkomen.

Verdriet en depressie

Bij het rouwproces komt er een keer een moment waarop de realiteit doordringt. Het is het besef na de dood van een geliefde dat het niet meer wordt, zoals het was. Het komt niet meer goed. Het is over en voorbij. De dood heeft voorgoed een verandering gebracht in het leven. Dit proces zal de samenleving ook doormaken wanneer het gaat over het coronavirus. Heerst er eerst nog een gevoel alles naar de hand te kunnen zetten in deze fase is dat gevoel compleet verdwenen. De zinloosheid en de machteloosheid overheersen en de moed zakt in de schoenen. Somberheid overheerst. Zo las ik woorden van een predikant die somber opmerkte dat met kerst de kerken niet vol zullen zitten.

Als vanzelf zullen dergelijke sombere berichten in de media komen. Politici, influencers, multinationals, ondernemers, artiesten, sporters die het verdriet uitspreken en geen hoop meer zien. Het is donker en de tunnel is lang. “Komen we ooit nog van het coronavirus af?” “Kunnen we ooit nog mensen een hand geven, laat staan een knuffel? Wanneer zijn er weer kerkdiensten te bezoeken en wanneer mag er dan weer gezongen worden?”

In deze fase komt het definitieve van de situatie in volle werkelijkheid binnen. Een harde klap, wanneer je vermoedt dat het zingen van het Ere zij God er met kerst niet in zit. Verdriet, sombere gedachten en een depressie liggen op de loer. Persoonlijk, maar ook als samenleving. Een mens en een samenleving die in deze fase van het rouwproces verkeert, is moeilijk te bereiken. Staat voor niets anders open dan sombere toekomstbeelden. In een persoonlijke situatie is er zijn het enige wat mogelijk is.

Wat betekent dit voor een samenleving? Als samenleving zullen we bewust moeten zijn, dat deze gevoelens heersen en heel vanzelfsprekend zijn. We zullen er voor moeten waken dat dergelijke gevoelens en gedachten verdrongen worden. Voor een samenleving betekent het dat het verdriet en de somberheid uitgesproken mag worden. Niet gelijk afkappen. Laat mensen en heel de samenleving deze fase door mogen gaan. Het is de weg die in een rouwproces afgelegd moet worden. Het is de weg naar de aanvaarding.

Aanvaarding

Aanvaarden dat de Nederlandse samenleving sinds half maart niet meer gelijk is als daarvoor. Aanvaarden dat heel de wereld veranderd is en dat zaken niet meer gaan zoals we ze gewoon waren. Dat een anderhalvemetersamenleving van deze tijd is. Dat dit grote consequenties heeft voor evenementen zoals concerten, festivals, sportwedstrijden en kerkdiensten. Aanvaarden betekent loslaten van wat was en het nieuwe normaal omarmen. Al blijft het voelen als abnormaal. Want aanvaarden en loslaten is wat anders dan vergeten hoe het was. Een nieuwe normaal tot er hopelijk een medicijn is en de mogelijkheid tot vaccinatie.

Voortgaand proces

Met de bovenstaande opmerking realiseer ik me dat ik de nieuwe situatie niet aanvaard heb. In deze fase ben ik niet beland. Ik houd en wil teveel vasthouden aan mijn oude leven. Ik vraag me zelfs af of ik de fase hiervoor al in ben gegaan. Veel meer ontdek ik bij mij zelf het marchanderen. Want als er een medicijn is en mensen er tegen gevaccineerd kunnen worden, dan is het toch klaar en dan gaan we toch gewoon verder zoals we in 2019 gewend waren. Ik hoop van harte dat er een moment komt waarop we als samenleving opgelucht en met vreugde in het hart kunnen zeggen: “Dit is zo 2019”. Ik verlang er naar. Een normale samenleving waarin mensen op gepaste afstand dicht bij elkaar leven en gevaar van besmetten of besmet worden geweken is.

Ik weet niet of die tijd komt. Als het lukt om binnen een korte periode met medicijnen mensen die besmet zijn te genezen en door vaccinatie te voorkomen dat mensen ziek raken, dan lijkt deze periode tijdelijk te zijn. Dan hebben we ‘slechts’ het verlies te verwerken van geliefden die gestorven zijn door het coronavirus, van bedrijven die omgevallen zijn en van een tijd waarin we niet bij elkaar over de vloer kwamen. Dan rest het de samenleving slechts om dit te aanvaarden. Voor talloze mensen zal het persoonlijk moeilijk zijn om tot aanvaarding te komen, maar als samenleving zal deze stap niet zo groot zijn.

Maar wanneer de mogelijkheid van medicatie en vaccinatie langdurig uitblijven, dan zal er een nieuw goed moeten komen. Dan zal in de kerk nagedacht moeten worden over de invulling van kerk zijn in 2021 en verder. Voor kerkdiensten lijken online diensten een goed alternatief. Tegelijk is dit het doorgaan op oude voet. Ik wil dan ook geen alternatieven bieden. Zover ben ik niet en ik laat me graag leiden door hen die al wel zover zijn. Bovenal wil ik me laten leiden door de Geest van God. Want Hij die hemel en aarde geschapen heeft, blijft dezelfde tot in alle eeuwigheid. God verandert niet en is en blijft betrokken bij deze wereld en in het bijzonder bij de kerk op aarde. Voor een kerk die niet weet hoe het verder moet, maar wel door heeft dat het niet bij het oude kan blijven, is het gebed tot Hem en om leiding door de Heilige Geest het enige wat rest. Het brengt de gedachten bij de volgelingen van Jezus die na de hemelvaart van Heere Jezus eensgezind bijeen waren in bidden en smeken. De Heere God vulde hen met Pinksteren met de Heilige Geest en gaf en de mogelijkheden om het Evangelie van Jezus Christus te delen met allerlei mensen en in allerlei talen. In dit vertrouwen wil ik leven. Dat God ook nu door Zijn Geest geeft wat nodig is om het Evangelie van Zijn Zoon te delen. Zo mogen we te midden van een rouwproces de Heere dienen met blijdschap.

door ·Geen reacties

Winkels neigen er toe om het woord ”kerst” in te wisselen voor een ander woord. In de folder is kerstbrood feestbrood geworden. Dat is niet iets om woedend van te worden, maar er verheugd over te zijn.

Verdwijnt kerst?

Over korte tijd breken de adventsweken aan. De tijd voor Kerst. Ook de tijd waarop de brievenbus uitpuilt van reclamefolders. In ieder geval wanneer er geen nee-nee-sticker op de bus geplakt zit. Naast de speelgoedfolders voor het sinterklaasfeest, zitten er reclamefolders van de juwelier in de brievenbus. Want zoals we met sinterklaas speelgoed aan de kinderen geven, zo behoren met Kerst volwassenen sieraden van goud en zilver aan elkaar te geven. Bijvoorbeeld tijdens het kerstdiner. Hiervoor krijgt u weer andere folders in de bus. Supermarkten die u proberen over te halen om een goed gevulde tafel gereed te maken tijdens de kerstdagen. Alles voor een sprankelend kerstfeest.

Al is er een andere tendens waarneembaar. Winkels neigen er toe om het woord ”kerst” in te wisselen voor een ander woord. Onder andere de Lidl. In de folder is kerstbrood feestbrood geworden. Het kerstontbijt heet feestontbijt. Een kersttrui is nu feestkleding. Sommige mensen werden hier woest over en Lidl haastte zich om te zeggen dat de kerstcampagne nog komt. Maar ik juich deze verandering van harte toe.

Boos of verheugd

Waarom worden mensen boos en hoe kan het dat ik hier verheugd over ben? De mensen die boos zijn geworden, zitten in het frame dat de Nederlandse tradities verdwijnen. Zwarte Piet die moet wijken voor de roetveegpiet. En naast Kerst lijkt ook Pasen te verdwijnen omdat er over een lentefeest gesproken gaat worden. De angst dat Nederlandse tradities verdwijnen wordt veelal ingegeven door islamofobie. De trend bij winkels duiden velen die boos reageerden op mijn tweet, als een wijken voor de islam.

Nu kan dit meespelen. Daar moeten de winkeliers maar op antwoorden. Maar zelf vermoed ik een andere reden. Commerciële instellingen worden slechts gedreven door één ding: geld verdienen. Is het commercieel interessant om de woorden Kerst en Pasen te blijven gebruiken? Dan blijven de betreffende winkels dit doen. Maar het is tegenwoordig commercieel meer interessant om te spreken over de feestmaand december en over een feestdiner aan het einde van het jaar. Waarom dit zo is? Een voor de hand liggende oorzaak van deze verschuiving is de voortgaande secularisatie. Kerst zegt de gemiddelde Nederlander niets meer.

Geen kersttrui voor het Kind in de kribbe

Voor winkels is geld verdienen het doel. Met dit oogmerk worden bepaalde woorden en beelden gebruikt in folders. Zo was het altijd al. De kerststol, het kerstdiner, de kersttrui en al die andere zaken die het voorvoegsel kerst kregen toebedeeld zijn nooit gebruikt om mensen bekend te maken met de betekenis van Kerst. Het ging om de verkoopcijfers. Daarom juich ik het toe dat het voorvoegsel kerst verdwijnt. Door het commerciële gebruik van het woord werd Kerst verbonden met een dwaalleer. Het bracht mensen niet tot Christus. Want alles wat de komst van de Heere Jezus op aarde betreft, staat haaks op wat er in de folders van juweliers en supermarkten te vinden is.

De Heere Jezus Christus heeft het aan God gelijk zijn losgelaten en Hij heeft de hemelse heerlijkheid verlaten. Hij kwam als mens op aarde te midden van arme zondaars. Voor Hem geen kersttrui. Hij werd in doeken gewikkeld en neergelegd in een kribbe. Ook later had Hij geen plaats om Zijn hoofd neer te leggen. Als wij dit Kerstevangelie tot ons door laten dringen, zou het dan niet mooi zijn, wanneer het woord Kerst weer zuiver gebruikt zou worden? Alleen verwijzend naar Jezus Christus en Zijn komst op aarde.

Tot Christus Ik betwijfel of een kerststol of kersttrui er ooit voor gezorgd heeft dat iemand tot Christus kwam voor eeuwige verlossing. Maar wanneer het woord kerst verdwijnt uit de reclamefolders betekent dit dat mensen nog maar op één andere manier echt kunnen horen over Kerst. Dit is via christenen. Als christenen is het onze taak om te verkondigen dat Gods Zoon op aarde is gekomen. Willen wij deze opdracht serieus nemen? Gaat het heil van onze naaste ons aan het hart? Laten wij buren, vrienden, collega’s en wie de Heere God ook maar op ons pad brengt, uitnodigen voor een kerstconcert of voor een van de kerkdiensten tijdens de kerstdagen. Dan is het een idee om vooraf of na afloop met elkaar te spreken over de betekenis van Kerst. Misschien wel bij het feestdiner of met een plak van een feeststol bij de koffie. Het mag allemaal. Als Kerst maar niet langer ondergesneeuwd raakt door commerciële motieven, maar ziet op Christus.

door ·2 reacties

De ophef die ontstaan is na de publicatie van de Nashville-verklaring kwam achteraf niet als een verrassing en was vooraf te verwachten. Tegelijk ging het alle perken te buiten. Iedereen en dan ook iedereen moest zijn zegje er over doen. Waarbij vooral zonder enige onduidelijkheid naar voren kwam hoe verschrikkelijk deze verklaring wel niet was en hoe ver men er afstand van nam. BN-ers lieten van zich horen. Burgerlijke gemeenten hesen de regenboogvlag en kerken / dominees lieten weten dat bij hen iedereen wel welkom was.

Het was achteraf toch ook wel verrassend dat er zo massaal door heel Nederland gereageerd werd. Tenminste het leek alsof heel Nederland reageerde. Dit was natuurlijk niet zo, maar de reacties waren zo fel en luid, dat het leek dat Nederland even unaniem was in de afwijzing. Grote vraag is natuurlijk waar die eensgezindheid vandaan kwam. Wat heeft er voor gezorgd dat opstellers en ondertekenaars als haters werden neergezet en allerlei scheldkanonnades over zich heen kregen?

Het lezen van draadjes op Twitter en van afzonderlijke Tweets. Gaven mij wel een idee naar de oorzaak. Eigenlijk moet ik zeggen dat een gebeurtenis van een aantal jaren geleden mij stof gaf om tot het begrijpen te komen. De uitkomst. Het verschil met betrekking tot identiteitsbepaling.

Het was in de lijdenstijd op een bijeenkomst van regionale predikanten, dat een predikante een opening hield over Goede Vrijdag. Een prima opening. Dit was de overtuiging van al de aanwezigen. Zowel de vrijzinnige collega’s, als de Gereformeerde bondspredikanten waren onder de indruk. Een unieke situatie. Soms zou je dan ook willen dat de tijd even stilgezet kon worden. Want unieke situaties duren zelden lang. Zo ook nu niet. Er volgde een gesprek over de inleiding, waarbij de inleidster op een gegeven moment zei: “Ik heb niets met het woord schuld. Ik ben zoals ik ben. Zo hebben mensen mij te accepteren”. Vervolgens kwamen de vragen. Als je niets hebt met schuld, wat heb je dan met Goede Vrijdag? Een andere collega voegde toe, dat voor hem Jezus het type was van de lijdende mens. Op de vraag of dit ook iemand anders kon zijn, antwoordde hij met ja. De eenheid die er even leek te zijn, was plotsklaps volledig verdwenen, alsof die er nooit geweest was.

Een aantal reacties op de Nashville-verklaring deden mij hier aan denken en zorgden er voor dat ik ontdekte, dat er een groot verschil is in de manier van in het leven staan. Twee manieren die draaien om het woord identiteit. Waardoor wordt bepaald wie ik ben?

Tijdens de bijeenkomst van predikanten werd duidelijk dat bij de betreffende predikante de identiteit bepaald werd door haarzelf. Zo ben ik. Dit ben ik. Dit klinkt mogelijk niet vreemd in de oren. Want mijn identiteit is toch wie ik ben. Maar zo wordt dit niet opgevat door de rechterflank van de kerk. De identiteit van de mens wordt niet bepaald door wie je bent, maar door wie je voor God zou moeten zijn. Wie op deze manier naar zichzelf kijkt, die ziet vele gebreken en tekortkomingen. Die ziet schuld. Die ziet een zondaar voor Gods aangezicht. Die ziet de noodzaak van bekering en ook van verzoening en vergeving van zonden, omdat door eigen kracht niet aan Gods doel voldaan kan worden. Deze mens heeft een middelaar nodig tussen God en mens.

De kerk van alle tijden en plaatsen heeft deze Middelaar gevonden in Jezus Christus, die beleden wordt als Gods Zoon. Gods zelf die mens geworden is om aan het kruis Zijn leven te geven en de losprijs te betalen om allen die in Hem geloven met God te verzoenen. Wie zonde en schuld kent in zijn leven, die zal dankbaar gebruik willen maken van de verlossing die God biedt in Jezus. Maar hier houdt het niet op. Wie ziet op de gekruisigde Christus en na schuldbelijdenis vergeving van zonden ontvangen heeft, die zal uit dankbaarheid willen leven naar Gods wil. In deze situatie is het uitermate belangrijk om Gods Woord zo te onderzoeken, dat Zijn wil duidelijk wordt. Want alleen dan kan met behulp van de Heilige Geest rechtvaardig voor God geleefd worden. Hierbij kent men de gedachte van Maarten Luther, dat men tot de wederkomst van Jezus tegelijk rechtvaardig en zondaar blijft.

Wie niets met het woord schuld heeft en de eigen identiteit in zichzelf vindt en van mening is, dat iedereen hem/haar maar moet nemen hoe hij/ zij is, die zal niet de noodzaak hebben om in de Bijbel op te zoek te gaan naar allerlei regels van hoe God wil dat een mens leeft. Ik leef zoals ik ben. Want zo ben ik en zo moet iedereen en ook God mij accepteren. Zo heeft God mij toch gemaakt.

Wie dit laatste standpunt huldigt, die zal van mening zijn dat ieder mens er mag zijn zoals die mens er wil zijn. Wie het andere standpunt aanhangt, zal van mening zijn dat een mens de eigen identiteit moet vinden in Christus en dat Gods norm bepalend is. In het eerste geval is er volledige acceptatie van LHBTIQ-ers en die mogen zijn en blijven zoals zij zelf willen. In het tweede geval is er wel de acceptatie, maar zal op de weg van het geloof gestreden moeten worden tegen zonden. Hier komt de interpretatie van de Bijbel om de hoek kijken. Waarbij de klassiek christelijke invulling van het huwelijk die is van het monogame huwelijk van één man en één vrouw in liefde en trouw.

Twee verschillende uitgangspunten betreffende de identiteit van de mens zorgen ervoor dat er verschillende uitkomsten zijn en dat men elkaar niet begrijpt, maar ervaart als bedreigend. Wanneer het uitgangspunt gedeeld wordt dat de identiteit gevonden behoort te worden in Christus, dan zal zonder verklaringen en in allen openheid het gesprek gevoerd moeten worden over de interpretatie van de Bijbelse teksten. Dit alles coram Deo.

door ·Geen reacties

Bent u er in uw hart van overtuigd dat u wettig door Gods gemeente en daarom door God Zelf tot deze heilige dienst geroepen bent?

 

Mooie en rijke woorden zijn dit. Ze komen uit het formulier voor de bevestiging of verbintenis van een predikant. Woorden die allereerst het hart aanspreken. Predikant worden of bevestigd worden in een andere gemeente is meer dan een zakelijke overweging. Het gaat er om dat de predikant in het hart overtuigd is tot deze heilige dienst geroepen te zijn op een wettige manier door Gods gemeente en daarom door God Zelf.

Dit is nogal wat. Het laat zien dat predikant-zijn van een andere orde is. Je kiest er niet zelf voor. Op een wettige wijze door Gods gemeente en daarom door God Zelf geroepen en hiervan in het hart overtuigd. Nu zal de overtuiging bij de een sterker zijn dan bij de ander en de ene keer ook duidelijker dan een andere keer, maar iedere predikant zal het besef kennen, dat de roep van Gods gemeente en daarmee van God Zelf bepalend is geweest om het beroep aan te nemen.

 

Dit alles is heel existentieel en daarmee maakt het de predikant ook kwetsbaar. Ik denk aan degene die zich geroepen voelde om theologie te gaan studeren, alles afgerond heeft en toegelaten is, maar nooit verder komt dan proponent. Geen enkele gemeente doet de roep uitgaan en het komt nooit tot de bevestiging tot predikant. Ik denk aan die predikant die eens bevestigd mocht worden, maar nooit meer een beroep heeft ontvangen.

 

Toen ik zelf bevestigd werd als predikant, is tegen mij gezegd, dat dit de eerste, maar ook de laatste gemeente kon zijn. Iets wat ik besefte, maar tegelijk ging ik er niet vanuit. Maar hoe is het wanneer dit wel het geval blijkt te zijn? Of voor een predikant, die wel een tweede standplaats mocht krijgen, maar daarna nooit meer een hoorcommissie gesproken heeft? Je kunt als predikant je instellen op de gedachte ik zal deze gemeente blijven dienen tot mijn emeritaat, want blijkbaar ben ik geroepen om hier te blijven arbeiden. Maar wat als de gemeente of enkelen uit de gemeente hier anders over denken. Het zijn niet weinigen predikanten die zelf en in de gemeente opmerken dat het goed is om van standplaats te wisselen, maar hiertoe geen mogelijkheid hebben.

 

Het waarom is niet simpel te beantwoorden door te zeggen dat ze geen beroep krijgen. Want waarom komt dat beroep er niet? Zijn ze te oud? Boven de 45 jaar. Zijn ze te jong? Onder de 62 jaar. Zijn ze te weinig communicatief. Of te weinig aansprekend. Of te weinig ….. Of roept God ze niet? Maar het lijkt me toch ook niet naar Gods wil dat een predikant op de duur losgemaakt wordt van de gemeente. Wat een ellende. Niet alleen voor de predikant en het gezin, maar ook voor de gemeente. Dan is het allemaal niet meer zo geestelijk als het bij de bevestiging geklonken heeft.

Dit lijkt me dus niet juist. Daarom ligt de oplossing van dit alles ook niet in een kerkordelijke wijziging en het bieden van de mogelijkheid om naar 12 jaar in onderling goed overleg uit elkaar te gaan. Gemeenten en beroepingscommissie zullen antwoord moeten geven op de vraag waarom bepaalde predikanten bewust over worden geslagen. Is in het gebed duidelijk gekregen dat bepaalde predikanten niet beroepen moeten worden? Of was het vooral een verstandelijke beslissing en was het hart er niet bij betrokken.

De predikant behoort in het hart overtuigd te zijn. Laten gemeenten en beroepingscommissie dit ook ter harte nemen. Het kan niet zo zijn, dat de Heere geroepen heeft tot het ambt van predikant en daarna de geroepen predikant aan het lot overlaat. Laat daarom telkens weer de vraag in gebed gesteld mogen worden: “Heere, wie wilt U dat geroepen wordt om bevestigd te worden als predikant aan onze gemeente?”

door ·Geen reacties

   
Weet u, bij ons hangen bij de kerkdeuren zendingsbussen. De gemeenteleden hebben elke zondag tot twee keer toe de gelegenheid om het zendingswerk te ondersteunen. Trouw wordt het opgehaalde geld overgemaakt naar de GZB. Onder andere voor Willem-Jan de Wit in Egypte. Misschien herkent u dit wel.

O wacht even.

Elk jaar staat er ook in het kerkblad dat mensen het dagboekje van de GZB kunnen bestellen. Bij trouwe lezers gaat de zendingscommissie langs de deur. Door ‘Een hand vol koren’ brengen we de zending ook onder de aandacht van de gemeenteleden. Misschien herkent u dit wel.

O wacht even.

Is door deze twee manieren de hele gemeente enthousiast voor zending? Krijgt op deze twee manieren zending binnen de gemeente de aandacht die het verdient? Nee, ik zet geen streep door de zendingsbussen, laat ze maar mooi hangen, en ik zet ook geen streep door het dagboekje, gewoon ieder jaar weer proberen te verkopen. Ik zet er geen streep door en ik plaats ook geen vraagtekens bij het nut van de zendingsbussen en de dagboekjes. Ik stel er wel een vraag bij. Krijgt zending werkelijk op deze manier de aandacht die het verdient?

Misschien moeten we de vraag eerst opsplitsen, want er komt nogal wat ter sprake. Het gaat over zending en de aandacht daarvoor binnen de gemeente. Nu is er binnen de gemeente veel wat aandacht verdient, maar welke plek krijgt zending hierin? Welke aandacht moet er binnen de gemeente voor zending zijn? Daar komt nog een vraag bij. Is de gemeente overtuigd dat zending aandacht verdient binnen de gemeente? Loopt ze er warm voor

Dat zijn nogal wat vragen waar je als Thuis Front Commissie tegenaan kunt lopen. U zat misschien al in de zendingscommissie of u was al een bekende van de persoon of het gezin dat namens de GZB uitgezonden is. Het was niet onlogisch om plaats te nemen in de TFC. Natuurlijk. Vanzelfsprekend.

Van harte wilt u de gemeente stimuleren om met gebed, meeleven en financiële steun bij de zendingswerker betrokken te zijn. Ook heeft het uw hart om het werk van de zendingswerker zo goed mogelijk voor het voetlicht te brengen. U ervaart in het begin dat het allemaal loopt. De uitzenddienst was geweldig. Zegenrijk. U ervaart ondersteuning van uw werk, maar vooral van het werk van de zendingswerker. Maar na verloop van tijd verdwijnt het enthousiasme.

Op welke manier kan zending binnen de gemeente de aandacht krijgen die het verdient? Deze vraag dringt zich op. Want in de gemeente spelen na verloop van tijd andere zaken die volop de aandacht krijgen. Waar enthousiasme voor is. Er zijn andere acties waar gebed en ook geld voor gevraagd worden. En de gemeenteleden zijn ook zelf weer met andere zaken betrokken.

We hebben de vraag in stukje geknipt. Laten we die stukjes een voor een ter hand nemen. We hebben gezegd dat er binnen de gemeente veel is wat aandacht verdient. Jongeren en ouderen. Zieke en rouw dragende gemeenteleden. Daarnaast vraagt het vluchtelingenwerk meer aandacht. Ook zijn er talloze kerkelijke activiteiten. Catechese, clubwerk, Vorming en Toerusting, het evangelisatiewerk. Welke plek krijgt zending temidden van die activiteiten?

Het lijkt alsof er een plek bevochten moet worden. De ellenbogen gebruiken om zending meer in het voetlicht te krijgen. Dat is toch al te gek. Maar dat zending aandacht behoort te krijgen is helder. Een kerk zonder zending verliest de band met de wereldkerk. Verliest ook een deel van de opdracht die de kerk heeft. Hoe de gemeente enthousiasmeren voor zending?

Hier gaat een vraag aan vooraf. Welke aandacht moet er binnen de gemeente voor zending zijn? Welk antwoord geven jullie op deze vraag? Waarbij gezegd mag worden dat dit een vraag is waarvan het goed is dat jullie als TFC’s hierover nagedacht hebben. In andere woorden: Wat zouden we willen bereiken? Moet heel de gemeente enthousiast zijn en evenveel weten van de ondersteunde zendingswerker of mag dit gedifferentieerd zijn? Wat is het minimale waarvan we willen dat bij iedereen bekend is? Het minimale enthousiasme. Ik kom hier later op terug.

 

Naast opvatting van de TFC’s over de aandacht van zending binnen de gemeente, is er ook de vraag of de gemeente overtuigd is dat zending aandacht verdient binnen de gemeente? Nu draaien we de vraag om en bekijken we het van de kant van de gemeente. Een TFC kan van alles willen, maar hoe staat de gemeente daartegenover. Is er al iets enthousiasme?

Wanneer we deze vraag stellen dan kijken we naar de huidige interesse van de gemeente voor zending. Die kan hoog zijn. Die kan op het gewenste niveau zitten. Maar die kan ook beneden alle peil zijn. In hoeverre is het nodig dat de gemeente allereerst groeit in het besef van de noodzakelijkheid van zending. Laat ik het anders zeggen. Is er in de gemeente een bodem waarop de TFC het werk kan doen? In Giessenburg was er een bodem.

Toen ik als predikant verbonden werd aan de hervormde Gemeente Giessen-Nieuwkerk werd er ondersteuning gegeven aan een zendingsechtpaar. Zij werken via de GZB in Malawi. Hun terugkeer naar Nederland maakte een einde aan deze ondersteuning. Was het toen vanzelfsprekend om opnieuw iemand te gaan ondersteunen. Ik moet zeggen van ja. Tegelijk is hier niet alles mee gezegd. Dat de zendingscommissie in het bijzonder er werk van maakte om iemand anders te ondersteunen had namelijk een drietal redenen. Als eerste is er een zeker bewust zijn van de noodzaak van zending. Dit bewust zijn bewerkt dat er regelmatig mensen een beroep doen op de diaconie omdat zij een tijdelijke activiteit ondernemen die onder gebracht kan worden onder de kop zending.

Doordat er tijdelijke activiteiten zijn van gemeenteleden die onder de noemer van zending gebracht kunnen worden en die ondersteund werden door de diaconie, wordt de gemeente telkens weer bepaald bij zending. Het mooie is dat andere initiatieven niet bedreigend hoeven te zijn, maar juist ten positieve kunnen doorwerken. Wat voor de daadwerkelijke keuze vooral bepalend is geweest, is de reis die ik zelf twee jaar geleden gemaakt heb naar Egypte, maar daar later meer over.

De vraag was of er in de gemeente een bodem is waarop de TFC het werk kan doen? Wanneer die bodem ontbreekt, gaat het anders en zal binnen de TFC, de zendingscommissie en de kerkenraad hierover gesproken moeten worden. Beginpunt is het besluit tot het ondersteunen van een zendingswerker. Dit is niet iets van een paar mensen, maar van heel de gemeente. Gezamenlijk zal gekeken behoren te worden op welke wijze er een fundament voor het belang van het zendingswerk gelegd kan worden of hoe het enthousiasme voor zending omhoog gekrikt kan worden.

Het mooie van deze gezamenlijke discussie is dat deze niet slechts gevoerd wordt door de TFC en door de zendingscommissie, maar ook door de kerkenraad. Op deze manier wordt er een vloertje gelegd. Samen kan besproken worden op welke manier vormgegeven wordt aan het zendingswerk. Op welk niveau moet het gaan leven?

 

Heel minimaal is dat meer dan het overgrote deel van de gemeente de naam en het gezicht kent van de zendingswerker. Natuurlijk kunt u een foto bij de zendingsbussen hangen. U kunt ook de hele kerkzaal vol hangen met foto’s. Ik vermoed dat u zelf wel een tussenweg kunt bedenken. Wezenlijk is dat er een lampje gaat branden wanneer mensen de naam horen of de foto zien. Waarbij herhaling wezenlijk is.

Vlak boven dit minimum is de kennis over het land waar de zendingswerker werkzaam is. Op allerlei manieren is het mogelijk om dit land zo nu en dan centraal te stellen. Dan kunt u denken aan hapjes op een gemeenteavond die horen bij het betreffende land. Maar u bent waarschijnlijk veel creatiever dan ik ben in het bedenken van mogelijkheden. Maar door het land zichtbaar te maken komt onbewust ook de zendingswerker voor het voetlicht te staan. Zo wordt aandacht gegenereerd voor zending.

Een tijd geleden heb ik via Facebook de vraag gesteld of men weet wie we namens de GZB ondersteunen. In welk land deze persoon werkt en wat hij daar doet. Hoewel in sommige antwoorden de naam verkeerd geschreven was, was ik niet ontevreden. Het maakte dat ik op zijn verjaardag gerust een foto van hem kon posten met de vraag hem te feliciteren met zijn verjaardag. Velen wisten wie hij was en wat hij deed.

Facebook is één van de sociale media. Persoonlijk is naast de aandacht voor zending in de prediking de sociale media voor mij een middel dat volop gebruikt kan worden. Hiervoor kreeg ik twee jaar geleden via de GZB een geweldige kans. Een reis naar Egypte gaf de mogelijkheid om via de website hervormdgiessenburg.blogspot.nl en via Facebook informatie te geven over de christenen aldaar. Zo was er een korte periode waarin de gemeente veel meekreeg over zending in deze tijd. Vooral 30-plussers werden zo geïnformeerd. De oudere gemeenteleden hoorden het op een gemeenteavond.

Foto’s, filmpjes, verhalen. Ze komen nog weleens terug. Mede door het jongerenproject van dit jaar van de GZB en de HGJB. Ik kan met een gerust hart de jongeren verzekeren dat de situatie in Caïro er zo uit ziet als de filmpjes laten zien. Ik kan daarbij iets vertellen over de armoede die ik in de zuidelijke provincie Minya heb aangetroffen.

U begrijpt dat dit niet alleen iets doet met de catechisanten, maar ook iets met mij gedaan heeft. De tijd in Egypte, was kort, maar vormt een mens. Het Midden-Oosten was mij bekend door vier reizen naar Israël, maar dit is geheel anders. Vooral door de ontmoeting met gewone protestantse christenen. Ik mocht deze ontmoetingen hebben in het zuiden van Egypte, maar ook in de achterstandswijken van Caïro waar het vuil meters hoog op straat ligt en mensen dicht op elkaar gepakt wonen.

 

Toen vorig jaar het ondersteunen van het zendingsechtpaar afliep vanwege hun terugkeer, kreeg de zendingscommissie drie opties aangeboden van de GZB. Een daarvan was Willem Jan de Wit in Caïro. Die kenden ze al van de berichten op Facebook en dat maakte dat de leden van de zendingscommissie tegelijk enthousiast werden om hem te ondersteunen. Voor de gemeente was het ook makkelijker om de stap te maken want hij was ook bij hen bekend. De bekendheid groeide door zijn bezoek eind augustus aan de gemeente. Dat is van grote invloed voor het enthousiasmeren van de gemeente. Maar indirecte aanwezigheid werkt ook door. Dit mocht ik ervaren toen eind november twee Egyptische predikanten op bezoek waren. Collega’s die ik heb leren kennen toen zij nog studeerden bij Willem Jan de Wit en zo hebben we ze ook aangekondigd. Zo kwam Willem Jan de Wit ook in beeld.

Van het bezoek heeft heel de gemeente niet veel meegekregen. Ze hoorden dat ze zondags in de kerk waren. Mogelijk hebben ze hen gezien bij de verkoopdag van de vrouwenvereniging die de zaterdag ervoor plaatsvond. Toch hebben ze indirect veel meegekregen. Want Via Facebook en Instagram heb ik verslag gedaan van de belevenissen met hen. Het bezoek aan de Nederlandse piramides, de molens van Kinderdijk, maar ook de maaltijd bij een diaken en met diakenen en bij een lid van de zendingscommissie met anderen leden daarbij.

Zo kan de sociale media prima ingezet worden om zending onder de aandacht te brengen door verslag te doen en dit nadrukkelijk te linken aan de ondersteunde persoon. Nu heb ik het met Willem Jan de Wit wel getroffen. Want toen is onderzoek deed naar zijn naamsbekendheid in de gemeente. Reageerde hij ook met een verwijzing naar zijn blogs. Door deze links kwamen gemeenteleden op zijn website terecht, lazen ze wat meer over hem en doen dit mogelijk in het vervolg ook. Zo is Facebook een goed middel om de gemeenteleden tussen 30 en 80 jaar te bereiken met zending.

Maar natuurlijk kan ook zo nu en dan, niet elke week of twee weken, in het kerkblad of de zondagse nieuwsbrief iets over de werkzaamheden verteld worden van de zendingswerker. Hierbij kan verwezen worden naar de Facebookpagina of de website van de zendingswerker, of naar de site van de GZB. Mogelijk kan zo’n artikel gepaard gaan met de voorbede in de kerkdienst, maar ook met de oproep om thuis in de voorbede de zendingswerker voor Gods troon te brengen en een zegen te vragen over het zendingswerk. Zo komt er door het gebed in het hart van de gemeente en de gemeenteleden plaats voor zending en ontstaat enthousiasme.

 

Dan is er de hoop en het gebed dat de gemeente enthousiast wordt en overtuigd raakt van de noodzaak van zending. Tenminste, ze raakt bekend met iemand die namens de GZB uitgezonden is om zendingswerk te bedrijven. Want wat de vraag betreft hoe zending in de gemeente de aandacht krijgt die ze verdient, hebben we vooral gefocust op het onder de aandacht brengen en niet op zending. Overtuigd raken van de noodzaak van zending is misschien wel een ander verhaal.

Wat is daarvoor nodig? Noodzakelijk is het besef dat het Evangelie van Jezus Christus aan alle creatuur verkondigd moet worden, omdat alleen door de Heere Jezus er eeuwige verlossing te verkrijgen is. Het is het besef dat het geloof in de eigen verlossing en de liefde van en voor de Heere Jezus niet slechts bestemd is voor het eigen privé-archief, maar dat het gedeeld moet worden zodat steeds meer mensen over het rond der wereld het Evangelie liken en in het netwerk komen van Jezus Christus.

 

Dus ja, we proberen te verwezenlijken dat zending in de gemeente de aandacht krijgt die ze verdient. Daarvoor is een fundament nodig. Hiervoor heb ik eerder de vraag gesteld op welke manier er een fundament voor het belang van het zendingswerk gelegd kan worden of hoe dit omhoog gekrikt kan worden. Het antwoord is niet door aandacht te genereren. Het fundament  is Jezus Christus. Zowel zending, als het onder de aandacht brengen van zending begint bij Hem, die mensen uitzendt in Zijn wijngaard.

Deze noodzaak van zending en van het ondersteunen van broeders en zusters elders heb ik ervaren door het bezoek aan Egypte en door het bezoek van de twee Egyptische collega’s aan Nederland. In Egypte heb ik ook ervaren hoe dicht er geleefd wordt bij de Heere Jezus en hoe de kerk leeft in hoopvolle verwachting.

Tijdens mijn tijd in Egypte mocht ik een bijdrage leveren aan een college missiologie aan het Evangelical Theological Seminary Cairo, het ETSC. De vraag die ik mocht beantwoorden was wat mijn indruk was van de kerk in Egypte. Ik heb toen gezegd: “The church in Egypt is a dreamful church with a heart full of hope”. De kerk in Egypte is een kerk vol dromen en met een hart vol van hoop. Zo was en is mijn beleving.

 

Ik ontmoette in een achterstandswijk van Caïro pastor John. Zij gemeente was officieel nog geen gemeente, maar hoopte dit wel te worden. Het is aan de staat om officieel tot kerk te verklaren. Ze hadden met kerst al bekers laten maken met daarop de tekst dat ze kerk zijn. Maar ze liepen veel verder vooruit. Hun droom was om discipelen te maken en vervolgens elders een nieuwe gemeente te beginnen om ook elders in de miljoenenstad Caïro mensen te winnen voor Jezus.

Dit soort verhalen en deze ontmoetingen zorgen ervoor dat een christelijk hart sneller gaat kloppen voor zending. Het laat zien hoe hard andere christenen ons gebed en onze steun nodig hebben. Het maakt bewust dat geloven geen privézaak is. Als christenen zijn we wereldwijd aan elkaar verbonden en hebben we de opdracht om Christus te prediken aan alle creaturen. Zo krijgt zending in de gemeente de aandacht die het verdient.

Ik dank u.

 

 

Hoe krijgt zending binnen de gemeente de aandacht de het verdient?

  1. Stel duidelijke doelen over de gewenste aandacht voor zending. In welke mate moeten gemeenteleden betrokken zijn?
  2. Zie andere zendingsdoelen niet als bedreiging, maar als stimulans om aandacht voor zending in de gemeente te creëren.
  3. Onderzoek op welke platforms gemeenteleden en de zendingswerker te bereiken zijn
  4. Maak gebruik van het materiaal dat er is (van de GZB en van de zendingswerker)
  5. Wees bewust en draag uit dat zending logischerwijs volgt uit het geloof in Jezus